Τρέχει ο θυμός στην πόλη
να την γκρεμίσει όλη
ΤΡΕΧΩ
για να βγω στο εδώ και τώρα
στου παιδιού την αβίαστη ώρα.
Δεν πρέπει να επιλέξω
τον εαυτό μου άλλο να αντέξω
ΘΕΛΩ
μονομιάς να φύγω
στου ονείρου το λίγο.
Στο σχεδόν βέβαιο
στης ζωής το γκρίζο φως
ΘΥΜΑΜΑΙ
φορώ σκλαβιάς περιδέραιο
και αναρωτιέμαι το πώς.
Μένω ώρες-ώρες έτσι
σαν να μη θέλω τίποτα
ΚΛΑΙΩ
γεννώ στου χρόνου το κοτέτσι
συναισθήματα ανείπωτα.
Μισές λέξεις μπουκώθηκα
η αλήθεια δεν τελειώνει
ΜΕΝΩ
στη φόδρα της ψυχής σώθηκα
ως τελευταίο πιόνι.
Στο δικό μου πεπρωμένο
εγώ θα περιμένω
ΠΕΙΝΩ
στης ψυχής τα κρόσσια
στου χρόνου τα συμπόσια.
Καφέ πρωί, δουλειά μετά
μέσα σε πρέπει βαρετά
ΑΝΤΕΧΩ
στης καρδιάς τους βαλτοτόπους
σε αγωνίες, σε ανθρώπους.
Κλαίνε οι κραυγές
πριν μείνουν μοναχές
ΠΟΝΩ
τις δυσκολίες όλες
της ελπίδας τις φόλες.
Σε κρυφές μας στιγμές
στων ματιών μας τις γραμμές
ΜΑΤΩΝΩ
ξαφνικά φοβάμαι
και με θυμάμαι.
Στη δίψα των χειλιών
στις όχθες της νύχτας
ΑΓΑΠΩ
μια νέας πίκρας
μένω και περιμένω.
Αμόλυντες στον ενεστώτα που μένουν οι καρδιές μας…
δραπετεύουν έξω ως προσκυνητές των δρόμων μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου