...ασυμπτωματικές ψυχές...

 

-Έλα πάμε!

-Και εάν μας καταλάβουν? Αν καταλάβουν την απουσία μας?

-Ε και? Ακόμα καλύτερα. Ας καταλάβουν την παρουσία μας στις ζωές τους μέσα από την απουσία μας. Τι μπορεί να πάθουμε?....είπε η μια ψυχή στην άλλη και την τράβηξε από το μανίκι της αύρας της.

-Πάμε παιδική χαρά? Άδεια είναι τέτοια ώρα. Κοιμούνται όλοι.

-Και δεν πάμε. Καιρό έχω να τρέξω, να ιδρώσω από συναισθήματα ανείπωτης χαράς και λαχτάρας.

-Κρίμα που δεν έρχονται και οι μεγάλοι να παίξουν εδώ.

-Είναι επιλογή τους. Μην το ξεχνάς αυτό. Δυο είδη φόβων υπάρχουν για εκείνους…αυτός που τους φοβίζει και αυτός που τους αλλάζει. Και αυτοί έχουν επιλέξει το πρώτο.

-Χμμ, ναι…δεν έχεις άδικο. Αιμορραγούν την κάθε τους μέρα μέσα σε συναισθηματικούς πλειστηριασμούς. Όλα με τιμές. Όλα με ισοτιμία. Έτσι μου έρχεται να τους ρωτήσω «Εεε, εσύ φίλε, πόσο κάνει , πόσο κοστολογείς ένα γραμμάριο κουράγιου στις μέρες σου?».

-Και πιστεύεις ότι θα σου απαντήσει? Όχι βέβαια. Αφού τα περισσότερα ανθρώπινα σώματα είναι τελικά ότι κατάντησαν να υπολογίζουν.

-Ενώ εμείς, εμείς οι ασυμπτωματικές ψυχές δεν έχουμε ούτε φόβους, ούτε θανάτους στιγμών. Έχουμε πετάξει προ πολλού το «γιατί» και το «πρέπει».

-Πάμε πρώτα κούνιες?

-Ναι!! Τέλεια! Λοιπόν ανεβαίνω, ανεβαίνεις, κουνιόμαστε μπρος-πίσω ως μια λαθραία θύμηση παιδικής αφέλειας και όποια πάει πιο ψηλά την κούνια της κερδίζει. Εντάξει?

-Εντάξει. Αν και τώρα τελευταία έχω πάρει κάτι κιλά παραπανίσια από τη μελαγχολία και την εσωστρέφεια που με ταίζει το σώμα που με φιλοξενεί…

-Κοίτα, κοίτα πόσο ψηλά είμαι εγώ! Αγγίζω το κλαδί του ουρανού! Λίγο ακόμα και θα δω τον Πατέρα μας!

- Καλά κέρδισες! Πάμε να κάνουμε τώρα και λίγο τραμπάλα?

-Γιατί όχι! Είναι ωραία να παλεύεις για την ισορροπία στη ζωή σου. Αυτό δεν είναι άλλωστε το νόημα? Να βρίσκεις την ισορροπία, μέσα από τις επιλογές που κάνουν τα σώματα που μας φιλοξενούν.΄Αλλωστε αυτή είναι και η ουσιαστική ισορροπία. Οι επιλογές των ανθρώπων.

-Πάμε και λίγο τσουλήθρα πριν φύγουμε?

-Ναι , ας κυλήσουμε στις όμορφες στροφές της, τις στενοχώριες των σωμάτων που μας φιλοξενούν μπας και με την κίνηση αυτή τις πετάξουμε χάμω και τους δώσουμε το χαμόγελο ξανά μέσα τους.

-Ουφ! Ίδρωσα λέμε! Αλλά το ευχαριστήθηκα.

-Και εγώ ίδρωσα. Κάτσε να αλλάξουμε φανελάκια. Να πάρε εδώ καινούργιο…χαμήλωσε το σύννεφο και μας έφτιαξε σαν από βαμβάκι δυο ολοκαίνουργια.

-Γιατί δεν μπορούν και οι άνθρωποι να αλλάξουν αυτά που τους βαραίνουν σαν ένα ιδρωμένο φανελάκι και να φορέσουν λίγο ουρανό? Ξέρεις πόσο θα τους βοηθούσε αυτό?

-Πρέπει να αφήσουν πρώτα τα γόνατά τους να ματώσουν από τα χαλίκια μιας παιδικής χαράς και όχι να ζουν μέσα σε ψευδαισθήσεις ασφαλειών και σε ανασφαλείς κανόνες και περιορισμούς.

-Ξέρεις όλα εδώ βρίσκονται. Σε  αυτές τις ψυχές που είμαστε, σε αυτή τη νύχτα, σε αυτό το κλάσμα του δευτερολέπτου. Τι μπορεί να πάθουνε? Τι δεν τους αφήνει να επανασυνδεθούν? Ας νιώσουν τη γέννηση πρώτα μέσα τους. Ας γίνουν αισιόδοξοι μπας και προλάβουν να αλλάξουν την πορεία της πτώσης τους. Ακόμη και ας συντριβούν. Σημασία έχει να κρατούν μαζί ο ένας τον άλλον. Ακόμα και εάν όλα τριγύρω καταρρεύσουν , θα κρατάνε τον κόσμο μέσα τους, αφού θα έχουν ο ένας τον άλλο. Και ας μην φοβούνται, θα έρθουν  νέα σώματα που θα ανάψουν στα απομεινάρια του κόσμου τούτου μια φωτιά , μα μια φωτιά…Αυτό θα είναι το φως τους! Σαν ένα ηφαίστειο που φαίνεται στο πιο πυκνό σκοτάδι.

-Ναι ρε γαμώτο! Ουπς έβρισα! Μου ξέφυγε…Ας κατανοούσαν ο ένας τον άλλον. Ας μην αφήσουν τα λόγια των φόβων τους να γίνουν τα σύνορά τους και τους ξελογιάσουν και τους παρασύρουν. Σε αυτή τη δίνη των συναισθημάτων τους ας απαγκιάσουν το βλέμμα τους ο ένας στον άλλον. Ας γνωριστούν. Τι μένει μετά το θαύμα αυτής της γνωριμίας? Μαγεία. Επιθυμία. Παιχνίδι. Μια παιδική χαρά. Οι άνθρωποι χρειάζονται κάτι που τους ενώνει. Κάτι που να τους κρατά μαζί.

-Δηλαδή ακόμα και ένα φιλί?

-Ναι ακόμα και ένα φιλί! Και τότε θα γεννηθεί η πρώτη στιγμή! Αυτή η στιγμή όπου ο ουρανός θα είναι καταγάλανος και θα χωρά όλα τα μυστικά τους. Όπως τότε στα παιδικά μας χρόνια. Μην αφήσουν τις ζωές τους να νυχτώσουν ακόμα. Ας μάθουν επιτέλους σε ποιο τόπο μεθάει περισσότερο η ζωή για μια στιγμή. Ας μάθουν να αγαπούν τις ατέλειες των ανθρώπων τους. Ας ξεκουμπώσουν τα μάτια τους για να βλέπουν καλύτερα και ας γυρέψουν την αλήθεια στης γιαγιάς τα παραμύθια.

-Ξέρεις πως νιώθω καμιά φορά?

- Πώς?

-Σαν άστεγη σημαία. Θέλω ο άνθρωπός μου να ανέβει στην πιο ψηλή κορφή των δυσκολιών του και να με καρφώσει εκεί. Πάνω από όλες.

-Έλα , έλα μην πτοείσαι. Θα τα καταφέρουμε. Ως συναξάρια τούτη την αστροφεγγιά ας σκύψουμε να μαζέψουμε η κάθε μια μας ένα χαλίκι και να το βάλουμε κάτω από το μαξιλάρι τους, μπας και θυμηθούν την ανεμελιά, την ευτυχία, το θάρρος, το γέλιο, τη φιλία, το παιχνίδι, την παρέα, την αγάπη όπως τότε που ήταν πιτσιρικάδες και παίζαν σε μια παιδική χαρά….

 

     Ο χρόνος τούτη τη νύχτα την έβαψε με ένα χρώμα ζωής, σαν εκείνο του ονείρου. Οι δυο ψυχούλες μέτρησαν τα βήματά τους στον κόσμο για να μην χαθούν και σαν δυο νεαρές κόρες κράτησαν μέσα τους αυτές τις ώρες εκεί ως μια ελπίδα που έμοιαζε με ένα παλιό αφόρετο ρούχο, μόνο που τώρα πανευτυχείς το φόρεσαν χαμογελώντας σαν «όχι» στις μιζέριες των ανθρώπων και ως νοσταλγικές καληνύχτες αυτές οι ασυμπτωματικές ψυχές, χωρίς κανένα σύμπτωμα ιού, ακούμπησαν τα χέρια τους η μια στους ώμους της άλλης ως ένα παιδικό απόκαμα γλυκιάς εξάντλησης και κατηφόρισαν ξανά στα σώματά τους με μια ανάσα που μέσα της κρυβόντουσαν ολάκαιροι καινούργιοι κόσμοι.