...γυμνοί από χρόνο...

 

 Χρόνος όπως λέμε πόνος. Χρόνος όπως λέμε δρόμος. Τούτο το απόγευμα τα δικά μου βήματα του χρόνου βρέθηκαν στο συναπάντημα με την πορεία ενός γυμνοσάλιαγκα, που άφηνε τα ίχνη του εκείνα στο διάβα του που πιστοποιούσαν το πέρασμά του. Για πού πήγαινε; Για κάποιο προορισμό που το τέλος του ήταν η εμπειρία αυτής της διαδρομής; Εμείς αφήνουμε άραγε στο πέρασμά μας, στο χρόνο, τα ίχνη που δηλώνουν την αμετάκλητη ζωή μας; Αφήνουμε στο διάβα μας, τα αποτυπώματα των συμπιεσμένων ζώων μας; Ερωτήσεις που απαντώνται με τη μέρα, με την ώρα, με την εμπειρία του καθενός μας.

              Τούτο το απόγευμα σκέφτομαι τον κόσμο με τις εικόνες του, καθώς οι απαντήσεις μού μένουν σαν πύον σπυριού ερωτήματος που δεν λέει να σπάσει. Ψάχνω να βρω  ένα «α», ένα «γα» και ένα «πω» ώστε να μυρίσουν ως λιβάνι σε κάποιο ρουθούνι, να αγγίξουν ένα χέρι, να απαγκιάσουν σε ένα βλέμμα μπας και γεμίσουν τα κενά των φόβων μας. Εδώ είμαι! Δεν με αναγνωρίζετε; Ίσως να φταίει και η μάσκα. Ίσως και όχι. Ίσως έφτασε ο χρόνος εκείνος που εμείς οι άνθρωποι να μην πρέπει να ζητάμε αυτά που δεν μπορούν να μας δώσουν και να μη δίνουμε αυτά που δεν θέλουν. Ένας χρόνος ακόμα πέρασε ακουμπώντας στις πλάτες μας. Πέρασε χωρίς να μας αφήσει άραγε κάτι; Ο καιρός τρέχει, μας διαπερνά το πέρας του και η μόνη μας παρηγοριά, η μόνη μας τροφή καταλήγουν να είναι κάποιες ξαφνικές τυχαίες συναντήσεις. Όπως αυτή με τον γυμνοσάλιαγκα.

              Με κατακλύζουν σκέψεις που μοιάζουν με ξόρκια καθώς νοιώθω εγκλωβισμένος μεταξύ ενός φόβου και μιας δικαιολογίας. Εσύ σε τι ήσουν εγκλωβισμένος στη χρονιά που πέρασε;…. Οι μέρες για τους περισσότερους από εμάς κυλούν σχεδόν πανομοιότυπες, με το βάρος τους όλο και να αυξάνει. Σε αυτή τη πλησμονή του χρόνου προσπαθώ να βρώ τη σάρκα των μηνών που έφυγαν αξόδευτα μάλλον. Αντικρίζω στους γύρω μου χρόνους που ρουφιούνται από ανάγκη, από ρουτίνες, από μόχθους. Σαν αποκαμωμένα μοιράσματα σιωπών. Γιατί δεν έχουν κάτι να πουν. Τούτη την ώρα είναι σαν να μου λείπουν οι λέξεις και μου μένουν μόνο οι ερεθισμοί. Και ξέρεις τι λαχταρώ; Να μυριστούμε σαν τα σκυλιά. Μπας και οι ξεχειλωμένες μας ώρες γεμίσουν παιχνίδι και αναζήτηση. Χάδι και ηδονή.

         Πιάνω τον εαυτό μου να σερφάρει σε έγνοιες και άγχη όμως. Πιάνω τον εαυτό μου να πληκτρολογεί τη λέξη χρόνος. Μα η ψυχή μου, φανερώνει τον χρόνο εκείνο που είναι σαν ένα άλμα χωρίς δίχτυ. Μια βουτιά λυτρωτική στο παρόν. Μα εμείς κυλάμε τις ζωές μας μέσα σε ελλείψεις και αναβολές. Το σώμα μου θυμάται τη σοφία των πληγών μου. Τη σοφία των ουλών μου.  Τα κύτταρα της μνήμης μου γιορτάζουν τη παρουσία μου μπας και οι νυσταγμένες ώρες της σιωπής μου ξυπνήσουν και αφήσουν τον κρότο που τους αναλογεί.

              Οι απαντήσεις που δεν δίνουμε γεννούν τις ερωτήσεις που φοβόμαστε να σκεφτούμε. Πόσος χρόνος σου λείπει; Πόσο στριμώχνεσαι καθημερινά σε καταστάσεις που δεν διάλεξες, δεν θέλησες, αλλά  αφέθηκες; Κυνηγημένος από τον υπόδουλο εαυτό σου νοιώθεις, πιστεύεις πως ο χρόνος σου είναι λιγοστός. Και όλο παραπονιέσαι. Παραπονιέσαι πόσο συμπίεση, πόσο ταχύτητα να αντέξει η ζωή σου. Η απάντηση είναι απλή. Χρόνος έχεις γιατί αντέχεις. Αρκεί να μη κοιμίζεις τη ζωή σου σε όνειρα ανονείρευτα. Θυμήσου ένα όνειρο σου που είχες από παιδί και μπούκωσέ το με δημιουργικά διάκενα, με χώρους που μπορείς να χαθείς ανέμελα, με άδειους χρόνους όπου εκεί θα μπορείς να χτίσεις τις απαιτούμενες διαφυγές που μεγαλώνοντας έχεις ξεχάσει να δημιουργήσεις και να ψάξεις. Να ξέρεις πως ο χρόνος, ο χρόνος σου είναι εκείνη η στιγμή, η ολόδική σου, που γεννιέται σε μια αιωνιότητα που τα περιέχει όλα. Σε εσένα απομένει στο τελείωμα της ροής σου, να εκβάλλεις άναρχα και δημιουργικά. Να γεννηθείς από αυτή τη χρονική μήτρα με ένα κλάμα γοερό μα λυτρωτικό. Γιατί ειδάλλως ο θάνατος θα βαπτιστεί στην απουσία της ζωής σου. Είναι εκείνη η στιγμή που η αναπνοή σου κόβεται γιατί βιώνεις «αυτό» που πριν από αμέτρητα χρόνια ήταν όλη η ουσία.

             Εάν θέλεις πραγματικά να καταλάβεις τούτες τις αραδιασμένες λέξεις μου πρέπει να αναλάβεις την ευθύνη. Την ευθύνη που σου αναλογεί. Γιατί το όριο στη ζωή σου πρέπει να είναι η μεγαλύτερη δυνατότητα σου. Μόνον έτσι θα καρπωθείς τον χρόνο σου και δεν θα μείνεις γυμνός από τα τικ τακ των στιγμών του. Γιατί ο χρόνος είναι ένα ρολόι που δεν μπορείς να μετρήσεις τον χρόνο σου σε αυτό. Παρά μόνο άδολα, γενναία και ταπεινά να τον αφήσεις να γίνει το μέλλον του παρελθόντος που κουβαλάς. Ειδάλλως οι ζωές μας θα ζουν  multiple choice.

Καλή χρονιά…