Όλα είναι δρόμος...

 

-«Πάμε;»

-«Που να πάμε;»

-«Έξω να σεργιανίσουμε σε στενά, σε δρόμους που δεν έχουμε περπατήσει».

-«Πάμε», ίδιο ρήμα η απάντηση με την ορφάνια πλέον του ερωτηματικού. Μια κατάφαση ανερμήνευτη που παρέα βρήκαν δύο σύννεφα καθώς σήκωσα ψηλά το βλέμμα μου στον ουρανό. Σαν τα δύο φρύδια του Γενάρη, που συντρόφευαν την σημερινή μου εξόρμηση. Φτάνω, κοντοζυγώνω σε μια παρέα εφήβων που βρήκαν το στέκι τους στα σκαλιά του δημαρχείου. Κοιτώ τα βλέμματά τους. Και προσπαθώ να καταγράψω τα πάντα. Το φόβο τους, το θυμό τους, τα γέλια τους, την προσπάθειά τους, τη δημιουργία. Μια παρέα όμορφων, ατίθασων ψυχών που στα μάτια τους αποθηκεύονται οι εικόνες του μέλλοντος. Καθημερινά είναι τόσα πολλά τα γεγονότα που συμβαίνουν, τόσες πολλές οι πληροφορίες που μας βομβαρδίζουν , που στο τέλος όλα καταλήγουν ακατέργαστα, αμετουσίωτα, ακατανόητα στην ουσία τους και εσύ νοιώθεις χαμένος στη μετάφραση. Θραύσματα νοημάτων που δεν οδηγούν σε μια βαθύτερη κατανόηση για το τι μας συμβαίνει στα αλήθεια. Και οι μέρες περνούν γεμισμένες με καταιγιστικό ρυθμό από συμβάντα που το μόνο που κάνουν είναι να τις γεμίζουν με τρύπες ισοπεδώνοντας τες, αποχρωματίζοντας τες, μέχρι όλες οι μέρες να γίνουν πολτός μέσα στο κεφάλι σου και να νοιώθεις ήδη κουρασμένος ή πτοημένος.

- «Πιάσε μου το χέρι» μου λες.

Το αναζήτησα, σε αναζήτησα λες και το χέρι μου βρήκε το πόμολο εκείνης της πόρτας με το οποίο την άνοιξα και μπροστά μου πλέον φανερώθηκε ένας άλλος κόσμος. Λες και έγινε μετάγγιση ψυχής από την ψυχή σου.

-«Έλα από δω. Μη σε νοιάζει που θα φτάσουμε. Όλα είναι δρόμος».

Και ξάφνου οι αισθήσεις μου κέρδισαν το προνόμιο της ύπαρξής τους. Μύριζα φαγητό από τα παράθυρα των σπιτιών. Άκουγα χάχανα από παρέες παιδιών. Ακούμπαγα τα φύλλα των δέντρων. Λες και μια παράδοξη ευχαρίστηση με έκανε να βυθιστώ σε έναν άλλο κόσμο που μπορούσα να γίνω, να φαίνομαι αόρατος στα βλέμματα των γύρω μου. Μέσα μου φωλιάζουν απαντήσεις σε όλα αυτά τα φαινόμενα που μας συμβαίνουν μήνες τώρα που δεν είναι μονολεκτικές. Έχουν χρώματα για τις ασπρόμαυρες ζωές μας. Και εσύ με ρωτάς με έναν τρόπο που δεν περιμένεις άμεσα μια απάντηση. «Πώς είναι η ζωή, οι ιστορίες των ανθρώπων πλέον, οι μικρές αλήθειες και τα ψέματα που τους ορίζουν άραγε;»

Και εγώ μόνο σε κοιτώ. Σε κοιτώ με τα φρύδια του ουρανού που σμίξανε και έγιναν ταξιδιάρικα πουλιά. Σε κοιτώ ως μια ήττα που αναδύεται σε αναγεννητική ορμή που πέφτει πάνω σε ερωτηματικά… και τα τροχίζει σε απαντήσεις.

-«Εάν αυτός ο ιός έχει ένα μήνυμα να δώσει ποιο θα ήταν αυτό;» με ρωτάς.

-«Να μάθουμε να γελάμε με τα μάτια», σου απαντώ. «Αφού τα χαμόγελά μας γίνανε αποσιωπητικά πίσω από μια μάσκα». Ναι, αυτό είναι να γελάμε με τα μάτια. Να μη γίνουμε αμετακίνητοι φύλακες κάποιων σκέψεων, ενός νοήματος, ενός φόβου, μιας στοργής, που απλά θα ατενίζει τον ορίζοντα, αλλά να γίνουμε εμείς οι ίδιοι ορίζοντας. Να γίνουμε μέρα μέσα μας. Όχι, σκοτάδι.  Μέρα που να αντιστέκεται σε οποιοδήποτε τεχνητό φως θελήσουν να μας επιβάλλουν. Όλα είναι δρόμος… όλα. Γίνε λοιπόν, μια επιθυμία που δεν θέλει περισσότερα από ό,τι χρειάζεται. Ειδάλλως, αν δεν κοιτάς το δρόμο που πρέπει να πας, θα πας απλά εκεί που κοιτάς. Και αν σου επιβάλλουν τη σιωπή, κάνε τη σιωπή σου πυξίδα και άσε  σε τούτο το Γενάρη σου να γίνεις αθόρυβο χιόνι και να τους λευκάνεις όλους. Κοίτα στο δρόμο σου να μπορείς να ξεγλιστράς από την ουρά μιας ανάγκης που σου δημιουργούν σκοπίμως και άσε την ελπίδα σου να γίνει το όριό σου. Μια ελπίδα που υπάρχει στο εσωτερικό τοπίο του καθενός μας. Ως μια γεωγραφία ψυχής που περνάς ολάκερη τη ζωή σου αναζητώντας τα σύνορά της. Ο δρόμος σου να είναι οι μέρες που αντιστέκεσαι στους φόβους σου. Ο δρόμος σου να είναι μια αλλαγή από το μηδέν γιατί να θυμάσαι πως κοντά στο μηδέν είναι και το ένα, μια καινούργια αρχή.  Δρόμος είναι να αγαπάς. Μόνον έτσι καταλαβαίνεις. Καταλαβαίνεις τον εαυτό σου. Δρόμος είναι οι στιγμές που ξεπερνάς τις δυσκολίες σου. Δρόμος είναι να ζεις και να πεθάνεις ως μια ζωντανή δύναμη ύπαρξης που αποκαλύπτει την ομορφιά παντού. Εκεί με έβγαλε σήμερα ο σημερινός μου δρόμος. Μπροστά σε μια σκουριασμένη μπασκέτα που περιμένει από εμένα- σαν από τα παιδικά μου χρόνια- να ευστοχήσω στον χρόνο μου αγαπώντας τα ασήμαντα και τα αδύνατα της κάθε μέρας μου. Έχει υπομονή και πίστη στον δρόμο σου, γιατί αργά ή γρήγορα θα συναντήσεις αυτό για το οποίο είσαι έτοιμος να παλέψεις. Δρόμος είναι εκείνο το ταξίδι στους μέσα τόπους σου μακριά από σκονισμένους φόβους, όπου μπορείς να σταυρώσεις τον εγωισμό σου για να αναστηθείς. Γιατί τη ζωή πρέπει να την τιμήσεις για να σου αποκαλυφθεί…