Τα όμορφα καντήλια, όμορφα καίγονται...

 

        Απόψε ,τούτο το απόβραδο, νιώθω την ψυχή μου να είναι σαν ένα παλιό σφουγγάρι που αρνείται στο πείσμα των καιρών να στραγγισθεί. Απόψε βγάζω σεργιάνι την ψυχή μου στα αστέρια να την φωτίσουν έως ότου γευτεί τη λιχουδιά του πρώτου ήλιου. Το ξέρω πως σήμερα θα ταξιδέψω σε ένα σύμπαν αναμνήσεων και προσευχών. Το αισθάνομαι. Μα πως; Οι αναμνήσεις ταξιδεύουν στο παρελθόν και οι προσευχές αγκαλιάζουν το παροντικό ευκταίο μέλλον. Και όμως γίνεται. Όπως σε ένα καντήλι συνυπάρχει το νερό και το λάδι. Μιλώ για το καντήλι του καθενός μας. Η προσευχή, τα βήματα, τα μπουσουλήματά σου προς μια ευχή πάντα θα ενέχουν, θα είναι μπολιασμένα με πεθυμιές αγάπης, με σπάργανα φαντασίας, με αγγίγματα συναισθημάτων, που ακριβώς μόλις σε ένα κουκούλι ταπεινότητας και συγχώρεσης, άντε και με λίγη λαχτάρα ανυπομονησίας, προστρέξεις, θα γίνουν οι σημερινές σου αναμνήσεις…αυτές που θα σε κρατήσουν ζωντανό στο παρόν σου.

        Πάνω το λάδι της προσευχής, κάτω το νερό των αναμνήσεων, ως μια ευκαιρία εσώτερης βάπτισης. Σε μια απόλυτη ισορροπία και αρμονία μεταξύ τους. Το φυτιλάκι σιγοντάρει την ψυχούλα μας. Πότε ως ένας διαολεμένος  άγγελος, πότε ως ένα αγγελικό διαόλι, εκεί που δεν χωρά καμιά προσφορά και ζήτηση για τη σωτηρία της ψυχής. Εκεί που η ψυχή μου, η ψυχή σου θα μπουκωθεί πολύ σκοτάδι για να μπορέσει να κοινωνήσει Φως. Σε αυτό το ψυχανέμισμα κραδασμών και φόβων δεν υπάρχει καμιά έτοιμη συνταγή ζωής. Κανένας τσελεμεντές σίγουρης επιτυχίας. Αναλογίζομαι ως μια κασέτα των παιδικών μου χρόνων, που παίζει απόψε ως άκουσμα την ενήλικη ζωή μου. Συλλογίζομαι πως όταν στη ζωή δεν έχουμε τις λύσεις που απαιτούνται, η ίδια η ζωή μας, μας ξαναφέρνει μπροστά μας τα ίδια εμπόδια, τα ίδια προβλήματα. Και αυτό γιατί  δεν δώσαμε στα προβλήματά μας ένα άνοιγμα στον χρόνο. Παρά θελήσαμε να τα κρύψουμε κάτω από το χαλάκι και έτσι λίγο πολύ γίναμε ήρωες των πεποιθήσεών μας που μετά οι ίδιες μάς εκτελέσανε.

        Η νύχτα τώρα μοιάζει ως μια συρραφή στιγμών αλήθειας. Ως ένα πανδοχείο των φόβων μας  όλων, που πραγματώνονται επειδή μας βολεύουν στο φως της μέρας. Και έτσι οι ζωές μας συνεχίζονται με την ηθελημένη ενέσιμη ψευδαίσθηση πως αυτά που προσδοκάμε, ζητάμε , έχουμε, χαλάμε, ξοδεύουμε…είναι σημαντικά. Ξεχνώντας όμως πως σημαντικά είναι εκείνα τα πράγματα, εκείνες οι καταστάσεις, μέχρι τη στιγμή που δεν θα είναι. Και αυτό γιατί κάνουμε τα λάθη μας, πάθη μας , βουτώντας τα σε μεγάλα βάθη. Στο γυρολόι τούτης της νύχτας, εγώ θα προσπαθήσω να κερδίσω τις αυριανές μου αναμνήσεις με την εσώτερη ανάγκη μιας προσευχής. Από μικρός πίστευα πως οι Άγιοι, η Παναγιά, ο Χριστός, το βράδυ μπορούμε να τους βρούμε, να μας βρούνε. Τότε που είμαστε ολομόναχοι, πολιορκημένοι με αγωνίες και φόβους. Με διλήμματα και μαλώματα. Για να μην τρομάζουμε στην σκοτεινιά των ανασφάλειών μας. Απόψε το βράδυ η προσευχή μου λαχταρά την Μάνα. Την Παναγιά. Προσεύχομαι Παναγιά μου σε εσένα να με διαβάσεις, να με αναγνώσεις στις τσαλακωμένες σελίδες της ζωής μου…

        «Άγγελε, Κώστα, Γιώργο, Μαρία, Σπύρο, Κατερίνα, Ελένη, παιδιά μου μονάχα με την αγάπη σας θα διατηρήσετε τον κόσμο σας σε ισορροπία. Μπορεί κάποιες φορές να είναι σκληρή, μα πάντα είναι δίκαιη. Ο πυρήνας της αγάπης ένας και μοναδικός και δεν αλλάζει. Η αποστολή του αναλλοίωτη. Παιδιά μου η αγάπη είναι γέννηση. Είναι να μπεις στη θέση του άλλου και να τον βοηθήσεις, αλλά και να απομακρυνθείς από τον άλλον ενίοτε, μα να είσαι κοντά του και πάλι να τον βοηθήσεις. Η αγάπη είναι να πεις το σωστό , η αγάπη είναι να πεις και λάθος όχι σκόπιμα όμως. Γιατί μέσα από το λάθος μαθαίνεις τον εαυτό σου και γίνεσαι καλύτερος.

        Η αγάπη έχει πολλά πρόσωπα έκφρασης. Για αυτό μην προστρέχετε να δείτε από πού ξεκινά μια αδικία και ποιος φταίει για αυτήν. Μην κυνηγάτε να δείτε ποιος Θεός τελικά σας εξυπηρετεί. Απλά αγαπήστε τον εαυτόν σας, συγχωρήστε τον. Να τον νοιάζεστε. Μην το αδικείτε. Και πράξτε το ίδιο και για τον διπλανό σας. Μην ζείτε με φόβο, με  ανασφάλεια, με άγχος. Γιατί έτσι δεν αγαπάτε. Και ας λέτε ότι αγαπάτε. Απλά θέλετε να αγαπήσετε. Εάν δημιουργείτε αρρώστιες στον εαυτό σας λόγω έλλειψη πραγματικής αγάπης, τότε θα καίγεστε από το λάδι σας με εγκαύματα εγωισμού και δειλίας. Να σέβεστε τον εαυτό σας. Να τον γνωρίσετε. Αυτό σημαίνει να είστε ένας καλός άνθρωπος. Πώς αφομοιώνετε παιδιά μου την πραγματικότητα προς τους εαυτούς σας; Μόνο μέσα από την αγάπη προς την α-λήθεια μπορεί να γίνει αυτό. Η αγάπη έχει την μεγαλοπρέπεια του αισθήματος της κατανόησης. Αγάπη σημαίνει και να αναγνωρίζεις αυτόν που προσπαθεί να σου κάνει κακό. Και να μπορείς τελεσίδικα να τον αντιμετωπίσεις με πνευματικό τρόπο. Γιατί μονάχα με την αγάπη θα οδεύσετε στην καλύτερη εκδοχή του εαυτού σας. Ακόμη και όταν κάποτε θα φύγετε από αυτό το υλικό σώμα, η αγάπη πρώτα θα συνοδέψει την ψυχή σας. Θα την συντροφεύσει, θα την υπερασπίσει, θα την καθοδηγήσει, θα την ηρεμήσει. Παιδιά μου, μόνο μέσα από τα μάτια της αγάπης θα ζήσετε με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που και εσείς οι ίδιοι δεν μπορείτε να καταλάβετε. Αυτό δεν εξηγείται. Απλά νιώστε. Νιώστε για παράδειγμα την άδολη αγάπη των παιδιών. Των ζώων. Την άδολη αγάπη της φύσης. Δυστυχώς η ανθρώπινη ιστορία δεν έχει γραφτεί με τα γράμματα της αγάπης. Ως επί το πλείστον έχει πολύ πόνο. Πολύ ασχήμια. Ας πολεμήσετε αυτή την φορά με αγάπη. Φαντάζει κάπως οξύμωρο. Εννοώ όχι τον πόλεμο της απώλειας, αλλά τον πόλεμο της μάχης, του να αγωνίζεσαι ενάντια στα κακά του εαυτού σου, για τα ελαττώματα σου. Παιδιά μου να νιώθετε εκτίμηση και ευγνωμοσύνη για την ομορφιά στις ζωές σας….»

        Μόλις προσγειώθηκα ξανά στα σύνορα του κορμιού μου. Η τωρινή μου πραγματικότητα μού φάνηκε πιο σημαντική από τον προορισμό τούτης της νύχτας. Σαν σκέψη που δεν είναι ακριβώς σκέψη. Λες και ο εαυτός μου και εγώ μείναμε ολομόναχοι να σκεφτόμαστε αν έχω ζήσει με αυτό που πραγματικά είμαι. Αθροίζω τις στιγμές αυτές μπας και βγάλω κανένα νόημα, γιατί δεν θέλω η ζωή μου να χασομερά σαν ένα άτυχο ραντεβού. Απόψε η προσευχή μου, μου δώρισε γενναιόδωρα την ομορφιά. Για μένα. Για τα μέσα μου. Για εσάς. Για τα μέσα σας. Γιατί ομορφιά είναι το σχήμα που δίνει στα πάντα η αγάπη… Τα όμορφα καντήλια, όμορφα καίγονται…