"Ανάθεμα τον αίτιο..."

     Σήμερα με σπρώχνει ο χρόνος ανάμεσα στα δρόμους της πόλης. Και εγώ νιώθω σαν επαναστάτης του «αν», λες και είμαι μουσαφίρης του ίδιου μου του εαυτού. Σήμερα επιβιώνω σε έναν ενεστώτα που ο χρόνος του, κυνηγά τα άδηλα παρόντα. Σήμερα «αναθεματίζω τον αίτιο» που σιγοντάρει πόνο και θλίψη στους ανθρώπους που αγαπώ…Αυτόν τον αίτιο που γίνεται πιο εύστοχος και από τον θάνατο. Σιγομουρμουρίζω αυτό το παραδοσιακό τραγούδι της Λέσβου, που μου ψιθυρίζει πως εμείς οι άνθρωποι αδειάζουμε από δεδομένα και γεμίζουμε από απώλειες. Πώς αλλιώς να δεχθώ, να κατανοήσω πως ένας αγύρτης φονιάς, ονόματι καρκίνος, έχει φλερτάρει θανάσιμα την ξαδέλφη μου….την Έφη. Στην σοφίτα της σκέψης μου δεν μπορώ να καταπιώ αυτό το αναθεματισμένο «α» που κάνει το σθένος…ασθένεια. Ξέρω, ξέρω…θα μου πεις η ζωή έχει δίκιο παντού και πάντα. Και κάπου εκεί είναι που η αντοχή, γίνεται οργή. Το φύλλο της ζωής, γίνεται φαγώσιμο από μια κάμπια που θα γίνει πεταλούδα και θα πετάξει ως ψυχάρι…σαν μια αλήθεια μιας μνήμης. Που δεν θέλουμε να αφήσουμε. Τι αληθινό…τι ψεύτικο στης καρδιάς το ζεϊμπέκικο; Μη μου απαντήσεις. Απλά χόρεψέ μου. Χόρεψε σαν να μην υπάρχει αύριο. Χόρεψε μέχρις ότου η γης να γίνει ουρανός σου. Και άσε με να μεθύσω από ανάγκες…τις πιο όμορφες νάρκες. Και εγώ κάπου εκεί σε μια στιγμή που περνά και αρχίζει, θα σου χαμογελάσω από περίσσευμα καρδιάς, γιατί μόνον εκεί είμαστε όλοι αληθινοί και αιώνιοι. Γιατί σήμερα, ο κόσμος των λέξεων μου αντιστέκεται στην κατανόηση. Σε αυτό το μπάλωμα της πίκρας το μόνο που μου απέμεινε είναι να ανασάνω την καρδιά μου στην καρδιά σου, μπας και τρακάρω με τις ζωές μας…Ξαδέλφη μου, Εφούλα…απόψε ένα αποτσίγαρο και μια ζωή με χωρίζουν από το αύριο…