Άσε το φως σου να κάνει κούνια...

 

Σήμερα η μέρα μου σουλατσάρει σαν ένα φτερωτό κατόρθωμα. Πάνω από στενά νοήματα. Έξω από κορσέδες συναισθημάτων. Μακριά από ζύγια υπολογισμών. Έτοιμη να γεμίσει το μυαλό μου με πυρομαχικά που θα ανατινάξουν και θα γκρεμίσουν τις παγωμένες κουβέντες, τις άδολες ουλές, τις σχέσεις που δεν χωράν υποσχέσεις….Σήμερα θα μουσκέψω τη λογική στο κρασί. Έτσι μπας και σου μιλήσω για αυτές τις λαθραίες ματιές όπου τα ίχνη του χθες θα γίνουν αναμνήσεις του αύριο. Μα εγώ, εσύ, εμείς δεν έχουμε πάρει χαμπάρι. Έχουμε ξεχάσει τον τρόπο και τον χρόνο όπου μπορούμε να ξανασυλλαβίσουμε τις ανάγκες μας. Όχι αυτές τις δήθεν που τις μπουκώνουμε με χρόνο. Αλλά σε αυτές που είχαμε πιο μικροί, τότε που μέναμε στο σκοτάδι περιμένοντας την αυγή των αναγκών αυτών. Μιλώ για την ανάγκη ενός φιλιού. Για την πείνα ενός χαδιού. Για τη δίψα μιας αγκαλιάς. Για το ταξίδι ενός μυστικού ψιθύρου στο αυτί. Μιλώ για τις ξεκούμπωτες αγάπες, τους πεινασμένους έρωτες, τους καρποφόρους πόνους.

        Ξέρεις, στον χρόνο δεν υπάρχουν αναχώματα να κρυφτείς. Στον χρόνο μου, στον χρόνο σου, κατοικούν αυτά τα ρημαδιασμένα «τι;». Τι ξεχάσαμε; Τι χάσαμε; Τι αφήσαμε; Σήμερα οι λέξεις που ακουμπώ σε αυτή τη λευκή σελίδα χαρτιού, είναι λαίμαργες. Θέλουν να γευτούν, να φάνε τα σκοτάδια μας μπας και ανακαλύψουν το νόημά τους στο φως. Λέξεις λαίμαργες σαν pac-man. Τρώνε τις τελείες που βάλαμε στις προτάσεις των ονείρων μας. Μασάνε τα αποσιωπητικά που αφήσαμε στις δειλίες και στους φόβους μας. Σήμερα οι λέξεις ζητάν να αλλάξουν πίστα. Να τερματίσουν, πριν προλάβουμε να τις τερματίσουμε εμείς και τα φαντάσματά τους.

       Ξέρεις πολλές φορές εμείς οι ίδιοι, εμείς οι άνθρωποι γινόμαστε τα θραύσματα στις πληγές των ανθρώπων που μας αγαπάνε. Γιατί σώνει και ντε πρέπει πάντα να κερδίζουμε ακόμα και εάν το κόστος είναι τόσο βαρύ; Κάποιες φορές μπορείς να κερδίσεις και χάνοντας. Το έχεις σκεφτεί ποτέ;

       Σήμερα κοιτάζω, αλλά δεν βλέπω. Αγκομαχώ ανάμεσα στο κάτι και στο τίποτα. Κοιτάζω τα γύρω μου σαν πρώτη, αλλά και σαν τελευταία φορά μπας και μπορέσω να βρω τα χαμένα κομμάτια παζλ που λείπουν και να ανασύρω την εικόνα μου, την εικόνα σου, πλέον ολοκληρωμένη από το κατώι των αναμνήσεων που την είχες εγκαταλείψει χρόνια τώρα.

       Αυτό που κάποτε ήταν αλήθεια ξέρεις μπορεί να είναι και τώρα. Μιλώ για τις αλήθειες που είχες μικρός. Να σου πω μια δικιά μου; Μην γελάσεις όμως. Μα αν γελάσεις τότε θα μου πεις και εσύ μια δικιά σου για να δεις ότι κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας χρόνια τώρα. Λοιπόν, όταν πιτσιρικάς, στα απόβραδα των παιδικών κατακτήσεων, μαζευόμασταν στην παιδική χαρά, έτρεχα πρώτος και καλύτερος στην κούνια. Και με ένα μπρος-πίσω, μπρος στις πεθυμιές, πίσω στην φόρα που έπαιρνα από την καρδιά, ήθελα να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορούσα. Πολύ ψηλά. Να ακουμπήσω το φεγγάρι. Το ολόγιομο. Να ανοίξω το στόμα μου και με μια χαψιά να γευτώ το φως του. Για να φωτίζει τα σκοτάδια μου. Και ξέρεις κάτι; Αλλά μην το πεις πουθενά! Το κατάφερνα μερικές φορές. Και ήταν σαν να είχα μια πυγολαμπίδα μέσα μου, που φώτιζε τα πάνω μου, τα κάτω μου σε αυτή την κούνια μπέλα της ζωής. Φώτιζε τους γύρω μου που δεν ήξερα ότι είχα. Ανακάλυπτα τοπία από σκόνη και χαλίκια που ήθελα να κατακτηθούν. Αντίκριζα σε αυτό το φως τα χέρια μου και τα πόδια μου έτοιμα να δεχθούν τη ζεστασιά του χώματος. Σκούπιζα τον ιδρώτα της προσμονής και της μπόρεσης από το μέτωπό μου. Ξανά και ξανά. Μύριζα τα νυχτολούλουδα των πόθων και των σκανταλιών μας. Και ήμουν ευτυχής. Όπως τώρα δα. Τώρα που το βλέμμα μου, ίσως και το κρασί, συνάντησαν το φως στην κούνια.

       Τούτο το βράδυ ο εαυτός μου, ζυγίζει όσο αυτό το φως. Το φως που ο καθένας έχει μέσα του. Αρκεί να κάνουμε κούνια μαζί του. Να ξέρεις φίλε μου σε τίποτα στη ζωή σου δεν μπορείς να διδάξεις κάτι χωρίς να διδαχτείς. Μέσα στην ανύπαρκτη προσοχή των περαστικών βγάζω σουγιά καρδιάς και σκαλίζω στο ξύλο αυτής της κούνιας…

                                           μην περιμένεις τίποτα νέο

                                           άλλαξε ματιά στα ίδια πράγματα

                                           γιατί εσύ είσαι το μοιραίο

                                           στων ονείρων σου τα τάματα…..