Γίνε το όνομά σου...

 

        19/6/21. Ψυχοσάββατο σήμερα. Οι άμεσες σκέψεις μου που θα καλύψουν τούτο το χαρτί δεν ανησυχούν για τις ψυχές που έφυγαν, μα δεν πέθαναν. Ταξίδεψαν, μα ποτέ δεν θα μας αποχαιρετίσουν. Οι άμεσες, κατακλυσμιαίες σκέψεις μου τούτο το απόγευμα, θέλουν να χαριστούν, να ξοδευτούν για τις ψυχές που έμειναν πίσω. Για όλους εμάς. Ούτως ή άλλως για εμένα ο βιολογικός θάνατος δεν είναι ο τερματισμός μιας πορείας, ενός μονοπατιού. Είναι απλά το τέλος ενός μονάχα μονοπατιού. Και τα σώματα αυτών που έφυγαν ως μια ενεργούμενη αναγκαιότητα, θα γίνουν ξανά Φύση. Χώμα, σύμπαν, ανάμνηση λουλουδιών, θαλπωρή γης, καταφύγιο συναισθημάτων. Θα γίνουν η προέκταση μιας έγνοιας, της έγνοιάς μας σε έναν άλλον κόσμο.

        Τούτο το απόγευμα θέλω να ακουμπήσω τα ονόματά μας. Όχι τα ονόματα των ψυχών μας. Γιατί και αυτές είχαν, έχουν και θα έχουν τις δικές τους ουράνιες βαπτίσεις. Μιλώ για τα ονόματα με τα οποία οι ψυχές μας, μας βάπτισαν. Να μια ωραία προσδοκία λοιπόν. Να γίνουμε τα ονόματά μας. Ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν κακά ονόματα. Οπότε γιατί να μην προσπαθήσουμε να εκπληρώσουμε την αποστολή των ονομάτων μας; Να ανακαλύψουμε την καλοσύνη και την ενέργεια που αυτά φέρουν; Έλατε μην ντρέπεστε. Μην δειλιάζετε. Μην εγκαταλείψετε από εγωισμό, γιατί εγωισμός είναι η δύναμη των αδυναμιών μας. Και εμείς δεν θέλουμε να ταΐζουμε και να δυναμώνουμε τις αδυναμίες μας. Έτσι δεν είναι; Ή μήπως όχι; Μην σκύβεις το κεφάλι σου. Σε βλέπω. Σε κοιτώ, με κοιτάς και κατανοούμε την ομολογία των σωμάτων μας που γέρνουν και γερνούν παμφάγα στο έχειν και το φαίνεσθαι. Που μας πιάνει ο λόξυγγας μιας κατανάλωσης. Καταναλώνουμε δάνεια, αδαπάνητο χρόνο, πρόσκαιρες επιθυμίες, προβολές θυμών. Καταναλώνουμε φόβους. Άρα καταναλώνουμε ο ένας τον άλλον. Και όσο πιο πολλή η κατανάλωση αυτή, τόσο μεγαλώνει η απληστία, η πείνα για περισσότερα που θα αφοδευτούν στο παλάτι της μνήμης μας, η δίψα που θα ξεράνει, θα στεγνώσει τα αγγεία μας από αίμα, από ζωή.

        Για αυτό σου λέω γίνε το όνομά σου. Για πλησιάστε και γράψτε σε αυτόν τον μαυροπίνακα της παιδικής σας ζωής σας, ο καθένας με μια χρωματιστή κιμωλία το όνομά του! Πριν γίνει και αυτή σκόνη. Πριν το σφουγγάρι του χρόνου μας, σβήσει τα γράμματα του ονόματός σου που δεν πρόλαβε να διαβαστεί. Χμμ…διαβάζω Νικηφόρος, φέρε την νίκη μέσα σου φίλε μου. Διαβάζω Λάμπρος, φώτισε, κάνε λαμπερά τα κενά των σκοταδιών σου. Διαβάζω Θωμάς, άσε την πίστη σου να σε σώσει. Διαβάζω Δήμητρα…γίνε η μήτηρ, η μήτρα ζωής ανεπανάληπτης, αυτούσιας. Εσύ λέγεσαι Λευκοθέα, γίνε η ηρεμία μιας αγνότητας, μιας πραότητας και στον ολόλευκο καμβά σου χάρισε ομορφιά. Εσένα σε λένε Θέμη, χμμ, γίνε ευ-θυμός, μια χρυσή, καλή καρδιά. Εσύ Μαριάνθη, γίνε ο ανθός της ευωδίας για τους ανθρώπους που αγαπάς. Αθηνά μου εσύ γίνε η σοφία των πράξεών σου. Βασιλεία, προικισμένη για βασιλεία αγάπης, το μεγαλύτερο όλων. Γεώργιε, σκάλιζε τη γη σου για να μεγαλώσουν αναρίθμητοι καρποί ζωηφόροι. Σταύρο, γίνε ο σταυρός εκείνος που θα αναστήσεις τον χαμένο σου εαυτό. Φεβρωνία μου, φέρεις τον εξαγνισμό μέσα σου. Εξάγνισε τις έγνοιες που σε ληστεύουν. Χαριτίνη μου, προίκα σου η χάρις…μοίρασέ την απανταχού. Ειρήνη, εσύ γαλήνεψε εν ειρήνη τα μέσα σου. Στυλιανή μου, γίνε ο στυλοβάτης στις δυστυχίες των ανθρώπων σου, ένα αστέρι για να φωτίσουν τους φόβους τους…

        Μην κουβαλάς βαρύθυμα το όνομά σου. Ειδάλλως η ψυχή σου θα σαλεύει ανήμπορη, στεγνή. Άκου τον ήχο του ονόματός σου. Ψιθύρισέ το ξανά. Και άκου το. Και μπροστά στον καθρέπτη μιας δίκαιης σιωπής μη βλέπεις εσένα, αλλά το όνομά σου. Δηλαδή το πραγματικό εσένα, πριν ντυθείς με δηθενισμούς, χρονοβόρες υποκρισίες, πληθυντικούς εμετικής ευγένειας και άσκοπους στόχους ζωής. Φίλε μου δεν έχει σημασία τα χρόνια που κερδίζεις στην εφήμερη ζωή σου, αλλά η ζωή που από ψυχής δίνεις στα χρόνια σου. Μην τα αφήνεις αβάπτιστα λοιπόν, αφού έχουν όνομα, έχουν το όνομά σου. Φέρουν την αποστολή του ονόματός σου. Μην αφήνεις στα χρόνια σου να σουλατσάρουν οι πρόσκαιροι θυμοί σου. Άσε στην πατίνα του χρόνου σου να αποτυπωθεί η αιωνιότητα της ψυχής σου…που σε βάπτισε.