Εγέρθητι φίλε μου!...στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου…

-Εγέρθητι!

-Που;

-Στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου.

Αυτός ήταν ο πρωινός μου διάλογος…ανάμεσα στην ψυχή και στο νου μου. Και ύστερα σεργιάνισα με το ολόγραμμα της σκιάς μου, γιατί φίλε ο χρόνος θέλει χρόνο για να αποκαλυφθεί. Εσένα ο δικός σου χρόνος τι είναι; Είναι ένας υπερσυντέλικος συντελεσμένος ενεστώτας προσδοκιών και καταναλώσεων; Μια αγάπη που σε ¨καρφώνει¨ σε έναν κόσμο που θέλει να τα εξηγεί όλα; Εγωισμοί και φόβοι που τους κάναμε νομοτέλεια; Ανάγκες που γίναν ματαιώσεις και μετά στυλώθηκαν ως άμυνες; Ή μήπως μια αφύγραντη γωνία ψυχής, στεγνή από συναισθήματα; Ποιος είναι ο προσωπικός σου χρόνος;

Ακουμπώ τον καπνό της παρουσίας μου, βάζω φιλτράκι ονείρων, σαλιώνω το λευκό χαρτάκι μιας ανέμελης εφηβικής ανησυχίας…και με ανάβω…Σαν μια τζούρα εμπύρετων αγγιγμάτων. Σαν μια τζούρα χρόνου που γίνεται ψίθυρος γεμάτος μυστικά. Σαν μια γλώσσα που απιστεί στα αληθινά ψέματά μας. Σαν μια τζούρα λάθους που το εισέπνευσα και τώρα το εκπνέω ως αναστάσιμο γεγονός εμπειρίας.

 Όχι φίλε μου ο χρόνος που είσαι, δεν είναι απόθεμα ορισμένων πιθανοτήτων. Ούτε σώμα πλασμένο από απουσίες. Δεν είναι αστέρι χωρίς ουρανό. Ούτε είσαι η συρρίκνωση μιας εντύπωσης. Δεν είναι αυτός σου ο χρόνος μια πειθαρχία στις απομιμήσεις της ζωής, ούτε αράγιστη βεβαιότητα στους αγοραπωλητές της εξουσίας.

 Σε τούτο τον κόσμο που ζούμε υπάρχει υπογεννητικότητα ελπίδων. Για αυτό σου λέω ο χρόνος που είσαι είναι η τζούρα σου επειδή άναψες το θαύμα σου που δεν πίστευε κανένας, είναι ο τόπος που δεν θα ξαναβρείς ποτέ, το παιδικό σου πείσμα που αισθάνεται ελεύθερο από τις γνώμες των άλλων….Εγέρθητι φίλε μου!...στο ύψος της ομορφιάς της ζωής σου…