Η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνάει…γραμμές δεν προϋπάρχουν

   Η Ιστορική μνήμη είναι μια οικογένεια και της δικής σου μνήμης. Της προσωπικής. Είναι η πηγή σου. Σε αυτήν ο χρόνος είναι ο τόπος που δεν θα ξαναβρούμε. Η Ιστορική μνήμη έχει έναν κόσμο γύρω μας που υπάρχει στο βαθμό που τον μοιραζόμαστε. Μια μνήμη που σαν μια παλιά ουλή, μας θυμίζει μια παλιά πληγή που δεν πονά πια…ή μήπως όχι;

   Και εμείς παραμένουμε πιστοί στη συνήθεια να θυσιάζουμε τις συγκινήσεις μας στο βαθμό μιας ηθελημένης άγνοιας. Που τελικά καταλήγει το πιο μεγάλο μας «όχι» να είναι ένα παραδομένο «ναι». Πλέον οι λέξεις μας για την Ιστορία που βιώνουμε, δεν κουβαλούν καμία ευθύνη. Είμαστε ασθενείς, γιατί αδιαφορούμε…και ούτε καν το παραδεχόμαστε.

   Μα η μνήμη δεν είναι μόνο ένα παγωμένο παρελθόν…έχει μνήμη. Αυτό που χάνεται δεν είναι το παρελθόν, αλλά η τωρινή αίσθηση της αυθεντικής μας επικαιρότητας. Ας αναλογιστούμε, γιατί κάποτε όλοι είμασταν ικανοί για αρκετά τολμηρές «παραβιάσεις» των εδραιωμένων εξουσιών…κάποτε.

   Ας αναλογιστούμε πως εάν δεν ξέρουμε που πάμε, καλό θα είναι να ξέρουμε από πού ερχόμαστε. Ας αναλογιστούμε γιατί φοβόμαστε περισσότερο από όσο τολμάμε. Κατάντησαν οι επιλογές μας να είναι να διαλέξουμε ανάμεσα στα μυριάδες ίδια, πανομοιότυπα αντικείμενα.

   Τελικά το αφεντικό εδώ είναι η Ιστορία των «νικητών» ή η ιστορία του καθενός μας; Ποια είναι η επίσημη μνήμη μας; Μήπως αυτή που βουλιάζει στις θωπείες της αποδοχής;  Ας αναλογιστούμε για τις ζωές μας που ζουν με multiple choice…λες και ξαφνικά ο κόσμος κατοικήθηκε από καταναλωτές αποκλειστικά…και κάπως έτσι ο χρόνος της Ιστορίας μας γίνεται η διαρκής προεξόφληση ενός δανείου που όλοι χρωστάμε, ενώ κανείς μας δεν το εισέπραξε.

   Και εμείς συνεχίζουμε να δανειζόμαστε από το lifestyle και το mainstream τα αντανακλαστικά των κρίσεών μας. Και εμείς συνεχίζουμε με σπουδή την ανθρώπινη βλακεία μας, που μας οδηγεί στην αντιγραφή. Αντιγράφουμε τον κόσμο ως έχει. Χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή και προσδοκία. Πλέον μόνο η πραγματικότητα απέμεινε να μας εκπλήσσει και αυτό γιατί είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στο γενικό και στον ειδικό φόβο, ζούμε σαν πολιορκημένοι…

   Έτσι δεν είναι; Και εμείς συνεχίζουμε να μεγαλώνουμε θεωρώντας μονάχα τον Ενεστώτα ως το μοναδικό σημείο πήξης των συμβάντων μας. Τούτο να θυμάστε…η Ιστορία είναι σαν ένα τρένο που δημιουργεί ταυτόχρονα τις γραμμές από όπου περνάει…γραμμές δεν προϋπάρχουν… Εσύ είσαι συνεπιβάτης σε αυτό το τρένο;

   Μνήμη. Εις μνήμη λοιπόν…με μια αλλαγή από το «μηδέν», γιατί κοντά στο «μηδέν» είναι το «ένα»…η αρχή δηλαδή. (αφιερωμένο στις αγέννητες γενιές)