...υπάρχουν λέξεις ομόηχες, κάτι σαν συγγενείς...

 

...υπάρχουν λέξεις ομόηχες, κάτι σαν συγγενείς εξ αγχιστείας που δανείζουν τα  νοήματά τους και τα κουράγια που αυτές φέρουν μέσα τους η μία στην άλλη σε ζόρικες εποχές...

... κάτι σαν συνωμοσία μιας αλληλεγγύης, έτσι και τώρα δα το "κερί" λιώνει και γίνεται "καιροί" και ζεσταίνει τα χνώτα των αληθειών, κουρνιάζει το φως στις ανάσες μας και ιχνηλατεί τις αξόδευτες ψυχές μας...

...μα υπάρχουν και "καιροί" σαν τώρα δα που μυρίζουν σαν σβήνει το φυτίλι, ρίγανη... βασιλικό…και πείσμα παιδικό...ονείρατο..και όταν ο καπνός από το σβήσιμο μείνει στο τέλος, θα γίνει μια μνήμη, μια ισχυρή εκδοχή του Χρόνου μας…που σαν ταξιδιάρικα πουλιά θα κινήσουν για νέα ταξίδια γης και ουρανού....υπάρχουν λέξεις που χαζογελούν για αυτήν τους την συνωμοσία αλληλεγγύης...που ούτε οι ίδιοι οι άνθρωποι δεν την αντιλαμβάνονται καμία φόρα...