Στο δικό σου πλησ-ίασμα γεννιέται το δικό μου ίασμα...

 

          Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Η εποχή όπου η Φύση, μας διδάσκει πως οτιδήποτε πλέον είναι νεκρό σώμα πάνω μας, το αφήνουμε να φύγει, να πέσει σαν μια πτώση χωρίς δίχτυ ασφαλείας στη γη, που ο καθένας έχει μέσα του. Στα άκαρπα ή καλλιεργημένα χώματά του. Να σμίξει με την αφετηρία του. Το τέλος του να γεννήσει την αρχή του. Και να ματαδώσει στον κορμό σου, στο δέντρο που είσαι , στα κλαριά σου – στη σωστή ώρα της ωρίμανσής σου-, να σου δώσει λίπασμα εμπειρίας και αναγέννησης. Μέχρι να βλαστήσεις, να μοσχοβολήσεις με τα άνθη σου, να θρέψεις με τους καρπούς σου… τα λάθη σου, τις προσδοκίες σου, τα «μήπως» σου, τα όνειρά σου… τα αγγίγματά σου. Το φθινόπωρο είναι η αγαπημένη μου εποχή. Σου αποκαλύπτει την ακεραιότητα μια γύμνιας, που δεν έχει τίποτα άλλο να αποκαλύψει, να κρύψει… άρα και να φοβηθεί. Σε χαρίζει ξανά σε εσένα ως μια γλυκοαπαντοχή με όλα αυτά που έζησες, ως ένα ακαριαίο αλεξικέραυνο που με ταχύτητα θα πέσουν πάνω του νέες αστραπές για να φωτίσουν τα νέα τολμήματα… σου χαρίζει η γύμνια αυτή το αγιασμό των αληθειών σου.

                Σε αυτή λοιπόν την αρχή μας το μόνο που μας μέλλει και μας μένει, είναι με ταπεινότητα, υπομονή και συναισθηματική υπευθυνότητα… είναι να ανθοφορήσουμε τα αγγίγματά μας. Να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλον και μέσα από τον άλλο … τον Εαυτό μας.  Ώσπου κάθε πλησίασμά μας να γίνει το  ίασμα μας, της κάθε πληγής, της κάθε ματαιοδοξίας μας, του κάθε αληθινού ψέματος μας. Τούτο το φθινόπωρο, στο πηγαιμό μου προς την έκθεση βιβλίου στο Ζάππειο, μου χάρισε το πιο αφυπνιστικό, τρυφερό και εξομολογητικό του βιβλίο. Χωρίς αράδες με γράμματα. Χωρίς παραγράφους με νοήματα. Χωρίς τίτλους με κεφάλαια. Μονάχα τις γυμνές γεμάτες άγραφες σελίδες του που μόνο το αόρατο μελάνι ενός αγγίγματος μπορούσε να συγγράψει. Το πλησίασμα, το άγγιγμα, την αγκαλιά αυτού του ζευγαριού. Μέσα στη χοάνη του θορύβου της Αθήνας, μέσα στο χάος των αγχωτικών βημάτων από περαστικούς, μέσα στο μποτιλιάρισμα των αυτοκινήτων και στην ατμόσφαιρα μιας επισφαλούς κατάθλιψης να κρέμεται πάνω από τα κεφάλια των πολλών …τούτο το ζευγάρι στο πείσμα όλων αυτών των δυσκολιών μού δίδαξε με το δικό του πλησίασμα το δικό μου ίασμα. Σαν ένας φάρος της στεριάς, ανεπηρέαστος, φωτεινός, καθάρσιος.

                Μου έμαθε πως τα μονοπάτια που φέρει ο καθένας μέσα του βλασταίνουν και αυτά μόνο εάν τα διαβείς. Μου έμαθε πώς να αφήνουμε  τις επίκαιρες λέξεις που μας ντύνουν πρόχειρα και πώς να πλησιάσουμε ο ένας τον άλλο. Μου έμαθε πώς να αγγιχτούμε … μπας και ψηλαφίσουμε την πρώτη μας αλήθεια. Ποιος σου είπε πως μερικές φορές οι εκπλήξεις δεν μπορούν να γίνουν οι «μοίρες» των ζωών μας; Αν μας εκπλήξουμε.  Σκέψου πως μπορείς να κερδίσεις τα περισσότερα σε όσα έχεις παρά από όσα θα ήθελες να έχεις. Μη θέλεις να αλλάξεις τον κόσμο. Ας είσαι πρώτα «εσύ»! Γιατί για να είσαι αληθινά «εσύ», τότε σίγουρα θα μεταμορφώσεις τον κόσμο σου προς το καλύτερο.

 

                Μη με ρωτάς αν υπάρχουν αήττητες λέξεις. Συλλογίσου πρώτα μήπως υπάρχουν ηττημένα και παραδομένα στόματα που τις εκστομίζουν. Θυμήσου τα βιαστικά σου «ναι» και τα ληγμένα σου «όχι» και ύστερα στοχάσου τα βουτηγμένα λόγια σου στα «όχι» που είπες χωρίς ψυχή και στις προδομένες επιθυμίες σου που ξεστόμισες στα «ναι» σου  χωρίς συλλογή. Μείνε σε αυτά που η ψυχή σου ενέχει… αλήθεια τι έχει; Μήπως έχεις ένα κομπόδεμα φόβων με το οποίο αγοράζεις τις επιθυμίες σου; Σαν να περισσεύουν οι ερωτήσεις των απαντήσεων σε αυτόν τον κόσμο, για αυτό δεν υπάρχει ισορροπία… γιατί φοβόμαστε να απαντήσουμε. Άνθρωπε αυτός ο κόσμος είναι άσχημος, γιατί τον κάναμε εμείς άσχημο. Γιατί ζούμε από συνήθεια μέσα σε επιδοτήσεις σιωπών. Άνθρωπε δεν είναι κακό να νοιώθεις λύπη. Μα σε παρακαλώ, μη νοιώθεις λύπη ως σαν να μην υπάρχει ελπίδα.

                Στο κάθε σου «άρα» που σου φορτώνουν, μάθε να αναζητάς πρωτίστως  το «γιατί», ειδάλλως για εκείνα που δεν έμαθες και για εκείνα που δεν είπες θα έρθει ο καιρός της μπόρεσης που θα μελετάς τη ζωή σου μέσα από τις ασπούδαστες πληγές σου. Και αυτό γιατί; Επειδή γκαστρώσαμε τις αλήθειες μας με φόβους ψεμάτων. Δυστυχώς πλέον, η πραγματικότητά μας κατάντησε να είναι οι απαντήσεις μας που δίνονται σε στοχευμένες, σκόπιμες και βολευτικές ερωτήσεις φόβου, διχασμού και επικίνδυνων συμφερόντων. Κάνε λοιπόν κανένα rapid test στην είσοδο της μνήμης σου, μη και τυχόν έχεις μεταφέρει κανέναν ιό μεταλλαγμένης χαράς, ανώφελης αλληλεγγύης κα μισάνθρωπης δικαιοσύνης.

                Βλέποντας τούτο το ζευγάρι, αισθάνομαι πως στις ζωές μας υπάρχουν λεπτά, ώρες, μέρες που μας αφήνουν το στίγμα του πεπρωμένου. Σαν να με κρατούν φορές φορές κάτι απρόσμενες, ζωντανές μνήμες, στις οποίες ξέρω ότι δεν ανήκω, αλλά με έναν περίεργο τρόπο αισθάνομαι ότι ανήκω.

                Τι μου απέμεινε λοιπόν; Τι μου απέμεινε ετούτο το απόγευμα; Να θυμάμαι πάντα στη ζωή μου να είμαι και ρίζα και κορυφή τού κάθε φθινοπώρου. Να έχω την ευθύνη των ναυαγίων μου. Να είμαι διατεθειμένος να είμαι ο εαυτός μου. Ένας γενναίος φύλακας των ανείπωτων που κουβαλάει η ψυχή μου.  Να βρίσκω τη σωτηρίας της ψυχής και της ζωής μου πιότερο σε άστρωτους δρόμους, παρά σε δρόμους που θα μυρίζω  και θα εισπνέω την πίσσα που μου επιβάλλουν. Και να είμαι ένας άπιστος Θωμάς… ναι ένας άπιστος Θωμάς, μπας και έστω με αυτόν τον τρόπο… για να σε πιστέψω… χρειάζεται να σε αγγίξω. Μπας και σε αυτό μου το πλησίασμα, να κρύβεται το δικό μου ίασμα.