Η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στη ζωή μας...

 

Υπάρχουν φορές στη μέρα σου, που λαμβάνεις ένα ανέλπιστο δώρο. Ένα τέτοιο δώρο ήταν για εμένα σήμερα στο μικρό μου περίπατο, ο κύριος Αποστόλης. Ετών 90...παρακαλώ! Μου θύμισε  πως η αποστολή του ανθρώπου είναι ο ίδιος ο άνθρωπος, Μου υπενθύμισε πως εμείς οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε αδιέξοδα, παρόλο που δεν μας λείπουν οι δρόμοι.

Πως η μόνη υπόσχεση στη ζωή μας...είναι να τιμάμε τη ζωή μας με το να είμαστε ο εαυτός μας. Πως με σεβασμό πρέπει να αφαιρούμε τα βαρίδια από επάνω μας, ώστε να βρούμε αυτά που μας έχουν απομείνει. Πως η αγάπη είναι η ολοκλήρωση της δικαιοσύνης στη ζωή μας. Πως ο χρόνος αλλάζει όταν αλλάζουμε και εμείς.

Με έκανε να σκεφτώ να κάνω αυτά που δεν ξέρω για να μάθω και να κατανοήσω αυτά που  ξέρω. Να θυμηθώ πως μόνο αυτό που έχεις ζήσει μπορείς να ξεχάσεις. Άραγε εμείς τι ουσιαστικά έχουμε ζήσει; Να μην λησμονώ να κλείσω τη ζωή μου σε όλες τις πτώσεις της...τη δοτική, την αιτιατική, τη γενική...μπας και συναπαντήσω την "πτώση" μου. Να μην ξεγράψω μέσα μου πως η αναβολή είναι η κλοπή του χρόνου από τη ζωή που έχουμε για να ζήσουμε και να αξιωθούμε.

Να μην γίνουμε ένα "αργότερα" που έγινε τελικά ένα "ποτέ". Να μην βιαζόμαστε να βάζουμε λέξεις σε εκείνες τις σιωπές μας τις αναγκαίες και λυτρωτικές που έχουν πολλά περισσότερα να πουν.

Ο κύριος Αποστόλης σήμερα μου δίδαξε πως όλοι μας ηχούμε μια αιωνιότητα μέσα μας, για αυτό οφείλουμε  να μην ζούμε στην δήθεν ισορροπία των εκκρεμοτήτων μας, ούτε να γλιστρούμε στους φόβους μας και να παθαίνουμε συντριπτικά κατάγματα συναισθημάτων.

Στηριζόμενος στην μαγκούρα του και κρατώντας ένα τριαντάφυλλο, δεν ήξερα εάν περιμένει μια αιώνια αγάπη, εάν καλωσόριζε τις αναμνήσεις της ζωής του...ή εάν περίμενε κάποιον σαν και εμένα για να μου το δώσει.

Κύριε Αποστόλη σας ευχαριστώ.....