Θες να ισορροπήσουμε;

 

Είναι καιρός τώρα που  μόνον τα πεπραγμένα σου αποφασίζουν για εσένα, σου πιστώνουν τη ζωή σου. Και εσύ γίνηκες μια κάρτα τροτέζα που μπαινοβγαίνεις στις αναλήψεις των ευθυνών σου, στις καταθέσεις των φόβων σου, στις τελευταίες κινήσεις των ονείρων σου. Ποιο είναι το υπόλοιπό σου άνθρωπε;

Είναι καιρός τώρα που εισπνέεις μονάχα της αναρχίας σου τους φόβους, οι οποίοι σε κοιτάνε ανομολόγητα και εσύ είσαι σε πανικό. Γιατί δεν μεταλαμβάνεις άνθρωπε την ελευθερία σου ως ένα άχραντο μυστήριο;

Είναι καιρός τώρα που δεν περπατάμε με αξιοπρέπεια τις ζωές μας. Με γάζες σταματάμε πρόχειρα την αιμορραγία του κενού μας, άντε και λίγο οξυζενέ σύνεσης μπας και αφρίσουν τα τραύματα των πληγών μας και ξαφρίσουν τις αλήθειες τους. Γιατί προφασίζεσαι τις αποφάσεις σου άνθρωπε;

Είναι καιρός τώρα που τις μουσκεμένες δειλίες μας, τις  αναπαριστούμε στο μιλιμετρέ χαρτί της ζωής μας για να δείχνουν πιο μικρές…με την προσδοκία να τις αντιμετωπίσουμε κάποτε. Στο πρακτορείο του εγωισμού σου άνθρωπε έχεις τη δύναμη να δεις τα πάθη σου, τα από καιρό δοσμένα;

Είναι καιρός τώρα που ξεμένουμε από χρόνο, υπακούμε στις απουσίες μας και πειθαρχούμε στις συνένοχες σιωπές μας. Ασφαλτοστρώσαμε τα συναισθήματά μας με την πιο δυνατή πίσσα και οδηγούμε τα οχήματα που είμαστε…εντελώς άδεια. Ποιες ανάγκες πυρακτώνουν τις επιθυμίες σου πλέον άνθρωπε;

Είναι καιρός τώρα που το μέλλον μας αναγκαστικά θα μας προδώσει. Γιατί παίζαμε κρυφτό στους φόβους μας, στις ευθύνες μας, στα όνειρά μας. Μα να θυμόμαστε πως πάντα στο τέλος για να ξελευθερωθείς…πρέπει να σε «φτύσουν». Μα εμείς συνεχίζουμε να χτίζουμε το αφορολόγητο της ματαιοδοξίας μας προσκομίζοντας αποδείξεις θλίψης και απογοήτευσης μονάχα. Φλερτάρουμε ανόητες λύπες, ανούσιες που ζητιανεύουν τη διάψευσή τους και καταναλώνουμε μετά βουλιμίας αδικαίωτους πόνους. Γιατί άνθρωπε;

Είναι καιρός τώρα που χρησιμοποιούμε, σαν ληγμένα προφυλακτικά, ανθρώπους, μόνο και μόνο για τις επιθυμίες μας. Τις ραγισμένες ωστόσο. Και κάπου εδώ γδύνονται οι σκέψεις μας χωρίς αιδώ, γιατί με ευστοχία απόγνωσης σκοντάφτουμε, τρακάρουμε σε σαραβαλιασμένα τίποτα που μας πασάρουν ως political correct . Γιατί άνθρωπε ταριχεύεις στο τώρα σου το χθεσινό σου φόβο;

Μα σήμερα από την μήτρα μιας λέξης, που λέγεται αγάπη, θα συναντήσω τα μυστικά μου στο φως της. Και καθώς η σελήνη πεισματικά αρνείται να αδειάσει το φως της πάνω μου, κρυμμένη στο παρασκήνιο των σύννεφων, ως πρόφαση, θα κατανοήσω πως τελικά εγώ…εσύ…αυτός…είμαστε το φως εκείνο στο μεγαλύτερο σινεμά, τον ουρανό μας, όπου θα δούμε τις προβολές μας απόψε. Ακόμα και ως μια λάμπα που κρέμεται σε τεντωμένο σκοινί. Θες να ισορροπήσουμε;