Υποβρύχιο σύννεφο...

 Και έρχονται κάτι θύμησες όταν κοντοφτάνεις στο αγαπημένο σου Φανάρι Καρδίτσας, θύμησες παιδικές, ξέγνοιαστες, γλυκές σαν πετιμέζι...ή μάλλον καλύτερα σαν γλυκό βανίλια υποβρύχιο, το οποίο δεν ήταν τίποτα άλλο για εμάς παρά ένα σύννεφο που καταφέρναμε να το βουτάμε στο δροσερό νερό της φαντασίας μας και κάπως έτσι βάζαμε τον ουρανό στον ουρανίσκο μας. Και με αυτά τα υποβρύχια σύννεφα που τους δίναμε ότι σχήμα θέλαμε με τη λαιμαργία μας....κάναμε τα όνειρά μας να ταξιδεύουν παντού...

Δυο σκιές σε μία...

Δυο σκιές σε μία…..

 

Γιε μου να νιώθεις πως η αγάπη μας δεν είναι το τέλος της ιστορίας μας, αλλά το άνοιγμα σε μια ιστορία χωρίς τέλος, ακόμα και όταν κάποτε θα πάψω να είμαι δίπλα σου. Οι ίσκιοι μας τούτοι θα είναι το μόνιμο αποτύπωμα στο Φως μας. Το τατουάζ της ψυχής μας.

Γιε μου η αγάπη μας είναι ένας χώρος που υπάρχει επειδή δεν χωρά πουθενά. Είναι πάνω από νόρμες, όρους και όρια. Και να θυμάσαι πως η ζωή δε χρειάζεται καλό σήμα για να την αισθανθείς… παρά μόνο ψυχή.

Γιε μου να ανοίγεις πάντα το παράθυρο στη ζωή σου, για να ανοίξει ο κόσμος μέσα σου και να ζεις το τώρα και όχι την προσωρινότητά του. Τη ζωή σου να μην την εξαντλείς… απλά να τη νιώθεις.

Και όταν αισθάνεσαι μόνος. Και όταν νιώθεις φόβο, να γίνεσαι ένα ταπεινό, μικρό μανταλάκι. Πάντα θα σου δίνει τη δυνατότητα ή την υπόσχεση να απλώνεις τους κάθιδρους φόβους σου και να τους στεγνώνεις.

Και όταν πονάς… να ανατρέχεις, να αγκαλιάζεις τις ρωγμές σου. Να αναλογίζεσαι την επάρκειά σου σε αυτές. Γιατί το πόσο «σκοτάδι» μπορείς να δεχτείς, να αντιμετωπίσεις, φανερώνει και πόσο Φως έχεις μέσα σου.

Να είσαι ένα άτακτο γέλιο και με αυτό να βάζεις και καμία παύση στη ταχύτητα του χρόνου σου που σε αγχώνει, σε κατατρώει. Να βάζεις παύσεις στη ζωή σου με ένα «καλημέρα», με έναν καφέ στο μπαλκόνι και με περισσότερες γενναίες αντιστάσεις απέναντι σε όλη αυτή την ασχήμια που υπάρχει, και ας μην είναι ηχηρές.

Γιε μου να θυμάσαι πως συνήθως στις αλλαγές που περιμένουμε, έρχονται οι αλλαγές που δεν περιμένουμε. Εκεί σε θέλω. Εκεί να επιδιώκεις να είσαι παρών..χωρίς χρωστούμενη απόδειξη σε κανέναν. Και εκεί να αναμετριέσαι με όλη τη δύναμη της ψυχής σου… για να αντέχεις.

Και αν είναι να φοβηθείς κάποτε να φοβάσαι τις μέρες που βολεύεσαι και όχι αυτές που ξεβολεύεσαι. Γιατί πάντα η κορυφή σου, όσο ψηλά και εάν ανέβεις ανήκει και τελειώνει στους πρόποδες της ταπεινότητάς σου.

Και όταν αισθάνεσαι ξεγυμνωμένος και κρυώνεις, να φοράς την ψυχή σου, γιατί μόνο έτσι θα γίνεις απάντηση στις προσευχές σου.

Γιε μου ο φόβος έχει μέσα του την πιο επικίνδυνη απιστία… την απιστία για τη ζωή, για αυτό μη φοβάσαι να χάσεις, να φοβάσαι μονάχα μην χαθείς.

Και να αγαπάς. Να αγαπάς. Χωρίς προσδοκίες, χωρίς προϋποθέσεις. Καθώς η αγάπη είναι σαν την ίδια την αναπνοή σου. Δε συνίσταται μόνο στην εισπνοή , αλλά και στην εκπνοή. Η αγάπη διακρίνει χωρίς να διαιρεί. Δεν απορροφά, ούτε καταργεί. Η αγάπη είναι σαν τους αιώνες που γεννιούνται κάθε μέρα.

Δεν ξέρω τι με έπιασε γιε μου και στα γράφω όλα αυτά τούτο το απόγευμα. Ίσως από ανασφάλεια. Ίσως επειδή τα χρόνια περνάνε γοργά και ο ήλιος μου δε θα στέργει αιώνια να με φωτίζει όπως τώρα δα με τους ίσκιους μας. Ίσως γιατί σε αυτή τη ζωή οφείλουμε να αφήνουμε τα ηθικά μας σημάδια, όχι για να επιστρέψουμε κάποτε, αλλά για να βοηθήσουμε τους επόμενους να μη χαθούν. Ίσως … ίσως γιατί το μέλλον μας είναι το παρελθόν που δεν ξέρει ότι θα έρθει.

Ίσως, ίσως γιατί θέλω να είμαι ένα βιβλίο που γέμισε άμμο από το «καλοκαίρι» μας τούτο στην παραλία και να με ανοίγω στους δύσκολους «χειμώνες» μου και οι κόκκοι αυτοί να γεμίζουν τα χέρια μου και να ξαφνιάζουν την προγραμματισμένη μου ζωή.

Ίσως γιατί γιε μου τούτοι οι ίσκιοι μας θα ήθελα να είναι ανεξίτηλοι, να κρατήσουν για πάντα…

Άντε πάμε να πάρουμε κανένα παγωτό κρυφά από τη μαμά… θα είναι το μυστικό μας… όπως τούτες οι σκιές μας.

 

Ποδηλατάδα στο χωροχρόνο της μνήμης...

 

 Εάν οι αναμνήσεις σου ήταν σκονισμένοι, παλαιοί δίσκοι, τι μουσικό αποτύπωμα θα άφηναν στο γραμμόφωνο της ζωής σου;

Εάν οι εμπειρίες σου είχαν ξεχασμένα παλαιά αντικείμενα, ποιά θα ήταν αυτά;

Εάν οι πληγές σου φωτίζονταν με φως, ποιό χρώμα θα ήταν αυτό;

Εάν το σώμα σου ήταν μια ανθισμένη ταπετσαρία ως πείσμα του καιρού σου, τί άνθος θα μύριζες;

Εάν οι αλήθειες σου ήταν μια πολυκαιρισμένη φωτογραφική μηχανή, τί θα έβλεπες στο φιλμ της ζωής σου; Μια ασπρόμαυρη νοσταλγία ή μια έγχρωμη λαχτάρα;

Εάν η μνήμη σου ήθελε μια ποδηλατάδα που θα την σεργιάνιζες;

Γιατί τα ρωτώ όλα αυτά άραγε;

Δεν ξέρω...ίσως γιατί στην μοναξιά σου λες τα πάντα χωρίς να πάρεις απάντηση καμιά. Ίσως γιατί βάλθηκα σήμερα να κάνω σαμποτάζ στην πραγματικότητά μου. Ίσως γιατί την πιο ουσιαστική "κατοχή" την έχουμε σε αυτά που δεν κατέχουμε. Ίσως αντικαταστήσω το "ήταν" με το "είναι". Ίσως ....χωρίς ψυχή όμως χρειαζόμαστε τα πάντα..... Ίσως...

Τρεις καρδιές σε μία...

 

«-Μαμά, μαμά… φτιάχνω, χαλάω, ξεχνιέμαι, φτιάχνω, χαλάω, ξεχνιέμαι …με στενοχωρεί, γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί δε μπορώ να θυμηθώ να μην χαλάω αυτό που φτιάχνω;

-Γιατί καρδιά μου είσαι σαν ένα πεισματάρικο όνειρο, αρνείσαι να εγκαταλείψεις να προσπαθείς ξανά και ξανά…μακάρι και εγώ να προσπαθούσα να δημιουργώ συνεχώς …και ας ξέχναγα μετά.

-Μπαμπά, μπαμπά ως πότε θα έχεις το κουράγιο να με φέρνεις στη θάλασσα; Δεν είναι δύσκολο για εσένα με το αναπηρικό μου καροτσάκι;

-Όχι ψυχή μου, όχι! Να ξέρεις πως σε κάθε κουρ-άγιο κατοικεί κάτι άγιο μέσα του. Και αυτό για εμένα είσαι εσύ.

-Μαμά, θα είμαστε πάντα οι τρεις μας;

-Μα εγώ δε νιώθω ότι είμαστε τρεις, νιώθω ότι μαζί σου το ανέφικτο είναι το πιο εφικτό. Και σε ευχαριστώ για αυτό. Γιατί είμαστε τρεις καρδιές σε μία!

-Μπαμπά, ποιο είναι το πιο γενναίο πράγμα που έχεις πει;

-Ότι θέλω τη βοήθειά σου.

-Εσύ μπαμπά από εμένα; Μα πως είναι δυνατόν;

-Κι όμως ναι. Γιατί η βοήθειά σου μου δίνει ορίζοντα. Να σαν τη θάλασσα. Και κάθε φορά που μου τη δίνεις καρδιά μου, μέσα από αυτά που νιώθεις είναι σαν να γίνομαι ένα βότσαλο που με πετάς στη θάλασσα μου και κάνω αμέτρητα γκελ πάνω της, τόσα πολλά, τόσο μακριά… μέχρι να με βρω. Και σε ευχαριστώ για αυτό».

 

Κάπως έτσι το απόγευμα με αγκάλιασε σήμερα με το δώρο του. Κάπως έτσι στο περιθώριο τούτης της κόλλας χαρτιού γράφτηκε και απόψε η αλήθεια μου για αυτό που αντίκρισα σήμερα. Στην υγρασία της μνήμης μου, μου έμαθαν αυτοί οι άνθρωποι πως ο πόνος σου μαθαίνει και τις αντοχές σου. Κάπως έτσι εκεί ανάμεσα στις ψυχές και στις αμείλικτες φοβίες μας, ίσως οφείλουμε να δώσουμε τον αγώνα για τον επίγειο παράδεισό μας.

Άνθρωπε σε παρακαλώ μην ονειρεύεσαι τη ζωή σου τοποθετημένη σε ένα μικρό κάδρο που το μόνο που αντικρίζεις είναι ένα άλλο μικρό κάδρο στον απέναντι τοίχο σου. Άνθρωπε να θυμάσαι πως σε τούτο τον κόσμο θαυμαστά είναι τα ανέγγιχτα, τα ακατέργαστα από τη λογική του φόβου… και ένα τέτοιο ανέγγιχτο τούτο το απόγευμα μου γίνηκε δώρο. Άνθρωπε μη λησμονάς να είσαι έτοιμος πάντα και ας μη γνωρίζεις το γιατί. Το γιατί άστο στη ζωή. Για να μπορέσεις κάθε φορά να κάνεις την κάθε σου μέρα γιορτή. Γιορτή ευγνωμοσύνης. Ξέρεις γιορτή είναι τελικά εκείνη η μέρα που δεν θα την ξεχωρίζεις από τις άλλες, γιατί έκανες τη συγχώρεση ανάστημά σου σε αυτές.

Άνθρωπε να είσαι ένα «μνήσθητι» στις ζωές των συνανθρώπων σου και να νιώθεις, να αισθάνεσαι, να ζεις πως το θαύμα δεν γεννιέται μέσα μας όταν είμαστε έτοιμοι και άξιοι ίσως… το θαύμα γεννιέται όταν λίγο πριν το τέλος από τις ρωγμές  μας μπαίνει το φως. Όπως ακριβώς αυτό το φως αντίκρισα εγώ απόψε….ο ανάξιος….

Γιατί σε τούτη τη ζωή ανάπηρες ψυχές υπάρχουν, όχι σώματα.

Οι σκιές είναι σαν τους πόνους...

 

Τι γίνεται όταν η σκιά από κάτι, από κάποιον ακουμπάει τη σκιά με κάτι άλλο, κάποιου άλλου και γίνεται ένα σώμα; Άνθρωπε μην φοβάσαι. Άκουσε τις έφιππες επιθυμίες της ψυχής σου. Αγκάλιασε τη σημασία των περιθωρίων στη ζωή σου. Οφείλουμε να μάθουμε να εμπιστευόμαστε ξανά τις εμπειρίες μας. Καθώς ο Χρόνος πάντα απαιτεί την ολοκλήρωση του, καθώς στη μοναξιά της σκιάς σου λες τα πάντα χωρίς να πάρεις απάντηση ποτέ, καθώς η ζωή δεν σε αφήνει χωρίς αγώνα και σου δείχνει τι μπορείς να δώσεις...να θυμάσαι πως οι σκιές είναι σαν τους πόνους, είτε σε πονάνε είτε σε αλλάζουν... αρκεί να γυριστείς στο Φως σου...

Το "μπα" που γίνηκε "μπας"...

 

 

Υπάρχουν φορές …εκεί λίγο πριν την ανατολή μου, πριν την αυγή του χρόνου μου, εκεί που η νύχτα ξελογιάζεται από το φως, γιατί κάθε σκοτάδι έχει το φως του όσο βαθιά και να είναι, έρχομαι αντιμέτωπος με τις αλήθειες μου. Ιδιαίτερα αυτές που με ξεβολεύουν. Αναρωτιέμαι τι προσφέρω εγώ σε αυτές, αλλά και τι προσφέρουν εκείνες όχι μόνο σε εμένα  μα και στον κόσμο μου. Αλήθειες καλά κλεισμένες και κρυμμένες σαν το βάζο με το γλυκό που μου το έκρυβε η μητέρα μου όταν ήμουν μπόμπιρας. Πόσο μα πόσο θα ήθελα να είχα τη θέληση και την περιέργεια να τις «γευτώ» ξανά, όπως τότε που ήμουν μικρός ….αλλά επίμονος…και στο τέλος καταφερτζής. Μα τώρα σα μεγάλωσα πιάνω τον εαυτό μου να μην είναι αυτό που φαίνεται. Και μένω με την προσδοκία τουλάχιστον να φαίνομαι αυτό που είμαι. Πιάνω τον εαυτό μου να συναρμολογεί τις αλήθειες μου σαν  τις συνήθειές μου. Πιάνω τον εαυτό μου να είμαι ταξίδι που δε γίνηκα. Καράβι που δεν βυθίστηκε στα κύματά του, τρένο που δεν ξεκίνησε καν στις ράγες του, αερόστατο που δε σηκώθηκε προς την ελευθερία του. Βλέπεις πολλά τα βαρίδιά του.

Υπάρχουν φορές που όλα οξειδώνονται με τον καιρό στη ζωή μου. Και τα κρυφά και τα φανερά. Και τότε είναι που συλλογιέμαι εάν μπορώ έστω και για μια φορά να είμαι μπροστά από την έκπληξή μου. Είτε είναι αυτή ευχάριστη, είτε είναι δυσάρεστη. Γιατί; Γιατί έχω την ανάγκη και την πεθυμιά να προχωρήσω μπροστά από τόλμη. Και τότε ρωτώ τον εαυτό μου, «τελικά η τόλμη είναι αήττητη;». Δεν ξέρω τι να σου απαντήσω. Ίσως ναι, ίσως όχι. Αυτό πάντως που νιώθω τώρα δα δεν είναι ότι είναι υπεράνω από νίκες και ήττες. Γιατί η τόλμη είναι πρωτίστως ψυχική. Οπότε το αποτέλεσμα δεν έχει τόσο σημασία. Το αποτέλεσμα είναι απλά η αρχή …η αρχή της τόλμης. Και άσε το μετά …για το μετά.

Υπάρχουν φορές που πάντα πριν από μια μεγάλη μου απόφαση, ο νους μου κατακλύζεται με αμφιβολίες και διλήμματα. Τότε είναι που θέλω να μου υποσχεθώ. Να υποσχεθώ να αποφασίζω όχι με τη λογική, αλλά με την καρδιά. Υπόσχεση προς τον εαυτό μου. Μα νιώθω ως σπίρτο καμένο που έχασα την ευκαιρία να με φωτίσω. Και αυτό γιατί στην επίπεδη εβδομάδα μου με έπιασα να με κοιτώ ακατάπαυστα ψεύτικα. Έπιασα τις λέξεις μου να απελπίζονται μέσα μου ήσυχα και αθόρυβα. Και ξέρω τον λόγο. Γιατί μόνο ο κόσμος που γεννιέται και πεθαίνει …αλλάζει. Και ο δικός μου κόσμος μέσα μου ούτε γεννιέται, ούτε πεθαίνει …ούτε αλλάζει. Λες και δεν παίρνω αυτό που αξίζω συνεχώς και συνεπώς. Αλλά τελικά αξίζω αυτό που παίρνω. Και κάπως έτσι θυμάμαι αυτά που δεν έγιναν ποτέ …μέσα μου και έξω μου.

Υπάρχουν φορές πιο αναρωτιέμαι που είναι το δικό μου σινιάλο στις ζωές των άλλων; Ένα χαμόγελο; Μια αγκαλιά; Μια συγκατάβαση; Ή μήπως ένας φόβος; Ίσως τότε είναι που εναγωνίως αποζητώ κάποια , κάποιον να απελευθερώσει τα συναισθήματά μου από εμένα. Μπας και τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις μου για να προλάβω να τα ζήσω. Να τα κοινωνήσω. Το μελάνι μου τούτη την ώρα είναι ένα δράμι στιγμής που θα γράψει, θα χαράξει τους αδιάβατους δρόμους στα ασύνορα του εαυτού μου. Το μελάνι τούτης της περισυλλογής μου θυμίζει τα άδοξα πεπρωμένα  όνειρά μου που είχα ως παιδί. Και μου αποκαλύπτει πως πάντα οι πληγές είναι στη ζωή του κάθε ανθρώπου δίδυμες …είναι οι ορατές και οι αόρατες.

Και τώρα τι; Μήπως οι νωπές μου μνήμες… γίναν αρχαίες μνήμες; Μήπως από ξεχασμένος, απογίνω χαμένος; Και τώρα τι; Πηγαίνω να δω λίγο το μονάκριβο μπόμπιρά μου, το γιο μου. Κοιμάται τόσο αθώα, τόσο γαλήνια, τόσο ξέγνοιαστα, τόσο ελεύθερα. Και θυμάμαι πως όταν τον ρωτώ για κάτι που δεν θέλει, μου απαντά «μπαα!!!» .Μετάφραση; «Δεν θέλω». Με αυτό το «μπα» λοιπόν στο δισάκι μου θα προχωρήσω και εγώ . Όπως ο γιος μου. Μπα-ς και γίνω αυτό που δείλιαζα να γίνω. Μπα-ς και ζήσω απλά και γενναιόδωρα. Μπα-ς και ερωτευτώ τις απορίες μου. Μπα-ς και καταλάβω τι κουβαλάω στο δισάκι μου… την ελπίδα ή την εμπειρία μου; Μπα-ς και κατανοήσω τη χρησιμότητα των άχρηστων πραγμάτων στη ζωή μου για να ζυγιάσω και την αξία των άχρηστων χρήσιμων. Μπα-ς και αντιληφθώ τη σημασία του τρόπου και του χρόνου που σωπαίνω, ηρεμώ και όχι μόνο γιατί σωπαίνω και ηρεμώ. Μπα-ς και αποδεχθώ τις αλλαγές που έρχονται όταν απελευθερώνομαι από κάτι που με «βαραίνει» και όχι από το θόρυβο που προκαλώ για να αλλάξω. Μπα-ς και συνειδητοποιήσω πως όταν έχω τη σωστή απάντηση δε χρειάζεται να σηκώνω το χέρι μου για να την επιδεικνύω και να καυχιέμαι έτσι. Αλλά ταπεινά και ήσυχα να τη μοιράζομαι με το διπλανό μου.

Με ένα «μπα» λοιπόν θα πορευθώ. Όχι μόνο γιατί το θέλω …αλλά και γιατί ίσως δεν έχω άλλα περιθώρια για όλα αυτά που με βαραίνουν, με ασχημαίνουν, με βιαιοπραγούν, με κρατάνε αιχμάλωτο, λυπημένο και ανήμπορο. Πλέον θέλω αξιοπρεπείς «αναστάσεις» και τίμιους «θανάτους» να χωράνε οι απώλειες μου. Και οι αλήθειες μου να μην είναι κήρυγμα, αλλά πράξη ζωής. Χωρίς κανόνες και νόμους. Στην αλήθεια δεν κοιτάς μονάχα το αποτέλεσμά της μα και τον τρόπο, όχι ως προορισμό όπως και να έχει, αλλά ως ταξίδι ζωής.

Υπάρχουν φορές που της ψυχής σου η όραση στα σκότη βαθαίνει για να βλέπεις. Και εάν σου εμφανιστεί κανένας μπαμπούλας φόβος… να του αποκρίνεσαι με ένα «μπα» …όπως ο γιος μου …και αυτός θα φεύγει.

Άδεια η θέση...

 

Άδεια η θέση, καθώς προσπαθείς να ράψεις τους χρόνους σου-που το ρολόγι σου δείχνει-, με στρίφωμα ανυπομονησίας σε μια βαλίτσα με το ονοματεπώνυμο σου...μα κενή.

Άδεια η θέση σου, καθώς το γαζί των εμπειριών σου ξέφτισε στου ταξιδιού σου τη βαλίτσα και απλά απέμειναν στους δείχτες να σε δείχνουν ήδη δυο φορές...ανώφελα.

Άδεια η θέση σου, το ξυπνητήρι μαρμάρωσε, καθώς στη φόδρα της ζωής σου θέλεις να προβάρεις τις αλήθειες σου και άφηκες κενή των εμπειριών σου την αποσκευή....

Φωτογραφία προσεχώς από μια ζωή που έγινε ξένη, γιατί σταμάτησες να εκβάλλεις τις στιγμές σου στην αιωνιότητα.

Και να κάπου εκεί ανήσυχε διαβάτη, κοντοζυγώνεις με την πίστη σου, με το δισάκι σου γεμάτο με ένα δαγκωμένο φεγγάρι, με ένα ζεστό καρβέλι ήλιου, με με ελιά που λαδώνει ως νονά τις πεθυμιές σου και με μπουκιές μπόρεσης και δίψας...για να ξαποστάσεις στη θέση εκείνη, όπου ο χρόνος του ρολογιού δε θα μετρά το χρόνο, μα σαν χρονοφύλακας θα σιγοντάρει το τικ τακ της καρδιάς σου...και σε εσένα θα απομένει να περάσεις με άφθαρτη κλωστή τις αντοχές σου, τις υπομονές σου, τα αναφιλητά σου, τους καημούς σου, τους έρωτές σου, τα αγγίγματα σου...για ένα ταξίδι με μοναδική αποσκευή...την αγάπη.